Hoe kan een kind in Equador overlijden aan een beet van een vleermuis?

Bij een beet van een vleermuis kunnen (net als bij andere dieren) soms ziektekiemen worden overgedragen.
Hier in Nederland bijv. zijn er van de vele soorten vleermuizen twee vleermuissoorten hondsdolheid gevonden. Slechts een klein deel van de dieren is besmet.
In landen zoals Equador heb je veel meer en veel meer soorten vleermuizen, wat dus betekent dat de kans op hondsdolheid groter maakt.
Er wordt dan ook streng afgeraden in de buurt te komen bij vleermuizen en als toeristen is in de volgende landen een inenting voor Rabies van toepassing.
De bloeddrinkende vleermuizen komen voor in Zuid- en Midden-Amerika, van Mexico tot aan Brazilie, Chili, en Argentinie.
Wij worden hier dus voor ingeent, maar daar zijn de mensen dat natuurlijk niet. Ook zijn de vaccinaties voor Rabies erg duur (70 euro p. stuk, 3 nodig om 2 jaar beschermd te zijn). En als je dan gebeten wordt heb je er alsnog 2 extra nodig. Na een beet heb je dan ook geen antiserum nodig. Dat serum is in veel landen niet goed verkrijgbaar.

In deze Aziatische landen hoor je geregeld dat er mensen overlijden na een beet van een vleermuis. (jaarlijks ong. 55 duizend mensen) Dit blijkt dan vaak te zijn door de gevolgen van hondsdolheid. Als je dan toevallig een vleermuis hebt, die besmet is met het rabies Duvenhage-virus, dan heb je een probleem.
(Dit was dus ook het geval bij deze kinderen in Equador.)
De incubatietijd van hondsdolheid is drie tot zeven weken. Als de ziekte niet wordt behandeld, volgt de dood in de meeste gevallen binnen 7 tot 25 dagen na de eerste verschijnselen.